سجده مایه تقرب‏

 قال علی - علیه السلام -:
اقرب ما یکون العبد من الله اذا سجد؛
نزدیک‏ترین چیزی که بنده را به خدا نزدیک می‏کند سجده است.
(بحارالانوار، ج 82، ص 233)

مدت سجده امام کاظم (ع)

کان موسی بن جعفر - علیه السلام - یسجد بعد ما یصلی فلا یرفع رأسه حتی یتعالی النهار؛
امام موسی کاظم (ع) بعد از نماز صبح به سر سجده می‏گذارد و تا برآمدن خورشید در میان آسمان سر از سجده برنمی‏داشت.
(المحجة البیضاء، ج 1، ص 345)

سجده در دل شب‏

  والذین یبیتون لربهم سجداً و قیاماً؛
کسانی که شب را برای پروردگارشان در حال سجده و قیام بیتوته می‏کنند.
(سوره فرقان، آیه 64)

رکوع و سجود امام صادق - علیه السلام

 روی ابان بن تغلب:
انه عد علی الصادق - علیه السلام - فی الرکوع و السجود ستین تسبیحة؛
ابان بن تغلب تسبیح امام صادق (ع) را در رکوع و سجودش شماره کرد، که شصت تسبیح بود.
(بحارالانوار، ج 85، ص 109)

نشاط شرط ورود به عبادت‏

  عن ابی عبدالله - علیه السلام - قال:
  لا تکرهوا الی انفسکم العبادة؛
از روی بی‏میلی به عبادت نپردازید (که در این صورت از عبادت دل زده می‏شوید).
(اصول کافی، ج 3، ص 129)

فاطمه (س) عابدترین مردم‏

  قال الحسن - علیه السلام -:
  ما کان اعبد من فاطمة الزهراء - سلام الله علیها - کانت تقوم حتی تتورم قدماها؛
عابدتر از فاطمه زهرا (س) در دنیا نبوده است. آن قدر به نماز می‏ایستاد که پاهایش ورم می‏کرد.
(بحارالانوار، ج 43، ص 75)

 قال علی - علیه السلام -:
  العبودیة خمسة اشیاء: خلاء البطن، و قرائة القران، و قیام اللیل، و التضرع عند الصبح و البکاء من خشیة الله؛
بندگی بر پنج رکن استوار است:
1 - خالی ساختن شکم (ازحرام)؛
2 - قرائت قرآن؛
3 - شب زنده داری؛
4 - زاری و راز و نیاز صبحگاهان؛
5 - گریه از خوف خدا؛
(مستدرک الوسائل، ج 2، ص 294)

عابدترین مردم‏

 قال رسول الله - صلی الله علیه و آله -:
  من اتی بما افترض الله علیه، فهوا من اعبد الناس؛
کسی که تکالیف واجبش را انجام دهد، از جمله عابدترین مردم است.
(بحارالانوار، ج 77، ص 45)

لبخند پیامبر

روزی پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله ، به طرف آسمان نگاه می کرد، تبسمی نمود. شخصی به حضرت گفت :یا رسول الله ما دیدیم به سوی آسمان نگاه کردی و لبخندی بر لبانت نقش بست ، علت آن چه بود؟رسول خدا فرمود:- آری ! بهآسمان نگاه می کردم ، دیدم دو فرشته به زمین آمدند تا پاداش ‍ عبادت شبانه روزی بنده با ایمانی را که هر روز در محل خود به عبادت و نماز مشغول می شد، بنویسند؛ ولی او را در محل نماز خود نیافتند.او در بستر بیماری افتاده بود.فرشتگان به سوی آسمان بالا رفتند و به خداوند متعال عرض کردند:ما طبق معمول برای نوشتن پاداش عبادت آن بنده با ایمان به محل نماز او رفتیم . ولی او را در محل نمازش نیافتیم ، زیرا در بستر بیماری آرمیده بود.خداوند به آن فرشتگان فرمود:تا او در بستر بیماری است ، پاداشی را که هر روز برای او هنگامی که در محل نماز و عبادتش بود، مینوشتید، بنویسید. بر من است که پاداش ‍ اعمال نیک او را تا آن هنگام که دربستر بیماری است ، برایش در نظر بگیرم .(1)

  1-داستان هایی از بحارالانوارـج